ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΜΠΛΟΥΖ

Ο Δαίμων στο μυαλό σου προσπαθεί κάθε νύχτα να σε βιάσει
Η σοφία των χρόνων, τα ψέματα, οι ύβρείς, μας θυμίζουν τα λάθη
Ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν, Το μέλλον προδομένο σ’ έναν
Στο τέλος ο χρόνος προδίδει εσένα και η πίστη ταξιδεύει μακριά
Πολύ μακριά...
Και ας υποθέσουμε, πως μπορείς να ξεφύγεις, στο άμεσο αύριο
Να πιστέψεις στον εαυτό σου, προφητεύοντας
Ακόμα και τις ευχαριστίες σου προς εμένα,
Τότε θα έχεις κρεμαστεί απ’ τη μεγαλύτερη ψευδαίσθηση.
Τότε το φεγγάρι θα είναι ματωμένο,
Ο ήλιος θα φλέγεται στο μαύρο,
Και το βιβλίο της ζωής θα σωπάσει για πάντα
Τότε εσύ δεν θα μπορέσεις να επιστρέψεις ποτέ...
Ποτέ πια στη πραγματικότητα!
Γι’ αυτό και όλοι οι καλοί πεθαίνουν νέοι
Με το δαιμόνιο να κυβερνά
Με μια κατάρα ως ευχή που περνά ανεξέλεγκτη
Δεν είναι απλώς ένα όνειρο,
Είναι το Τώρα!
Να μη σου φαίνεται λοιπόν μυστήριο η κάθε κακία
Και ούτε σύμπτωση η σπάνια αθωότητα,
Καθώς γίνεται παιχνίδι στη πολύ αηδία
Ο θάνατός σου φίλε μου, είναι τα γενέθλιά σου
Το φιλί αποτελεί το καλύτερο φάρμακο του εχθρού σου
Δεν πρέπει να ζεις με μας
Παίζουμε κι εμείς το ίδιο παιχνίδι
Το παιχνίδι της λέξεως, σκοτώνω!!!
Που πάντα με πίστη ακολουθούν όσοι δεν αγαπούν
Και όσοι νομίζουν πως αγαπούν.
Κοιτά λοιπόν, βαθιά μέσα στα μάτια μας
Και μάθε την αλήθεια,
Ξύπνα...
Μην περιμένεις ποτέ να περπατήσεις σε νερό, σαν τον Ιησού
Με θαύματα και ιστορίες πότε κανείς δεν σώθηκε
Μα τώρα σαν σου μιλώ, αρχίζω πιο βαθιά να καταλαβαίνω
Γιατί πάντα οι καλοί πεθαίνουν νέοι
Κι εσύ κι εγώ φίλε μου, είμαστε κάποιοι σαν κι αυτούς
Αυτούς που ακόμα ζουν…
Είμαστε πλέον χώμα
Έτοιμοι να γίνουμε λάσπη και κοπριά
Έτοιμοι για να μας φτύσουν!