ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΪΝ

Ο αδερφός μου ο Κάιν σκότωσε και πάλι σήμερα.

Αγναντεύοντας μακριά την λάμψη του φεγγαριού,
Το μαύρο άλογο όραμα μπρος μου.
Δεν υπάρχουν πια χορευτές…
Ο αδερφός μου ο Κάιν… Χαμένος τιμωρός της αδικίας.
Όταν οι άνθρωποι αρχίζουν και ψάχνονται,
Για πράγματα που δεν τους αφορούν.
Το παρελθόν χάνεται στο σκοτάδι…
Κανείς δεν θα παραδοθεί!
Και όταν όλα γκρεμίζονται,
Έχουμε πάντα την δύναμη να μαστιγώσουμε τα μάτια του αλόγου
Και ν’ αποκοιμηθεί
Και να δακρύσει.
Μα τίποτα στα πλευρά του δεν θα κυριαρχήσει,
Θα τρέξει ελεύθερο να γλιτώσει από τον θάνατο.
Καλπάζοντας προς την ελευθερία!
Η πρώτη επαφή ήταν με τα μάτια.
Ρίγος στο φόβο που προκαλούσε η ραγισμένη καρδιά,
Για το φόβο προς την επιθανάτια σύγκρουση.
Η μαγεία απόλυτη συντροφιά στη μοναξιά,
Της κάθε κατακερματισμένης καρδιάς,
Ενός ατέλειωτου και βασανιστικά ηδονικού ταξιδιού.
Μπορούμε να πουληθούμε…
Να ταξιδέψουμε στην πλευρά του κόσμου,
Μα τίποτα δεν θα μοιάζει πραγματικό.
Τίποτα… Δεν θα αισθανόμαστε!
Ανάγκη φυγής από το τέλος του μίσους.
Πού είναι η πραγματικότητα;
Λατρεύω την νύχτα…
- Και…
Μέσα από αυτή την λατρεία ταξιδεύω και δεν κοιτώ ποτέ πίσω.
- Και…
Προσπαθώ να νιώσω νεκρός σε κάτι που είναι ζωντανό.
- Και…
Σταθείτε μπροστά μου και απαντήστε πόσοι από εσάς νιώθετε ζωντανοί;
- Και…
Σταματώ να ψάχνω.
Σταματάς να ψάχνεσαι.
Ο Κάιν στραγγάλισε – γυναίκα σήμερα…
Ευχαριστημένος από το αίμα που ήπιε, τράβηξε προς το γνωστό στέκι.
Αυτό που κανείς δεν ξέρει.
Φαντάστηκε το άλογο να καλπάζει προς την ελευθερία,
Έβγαλε μια κραυγή και άρχισε να χορεύει.
Κρυφή αδυναμία…
Ο καλπασμός, ο ήχος, τα χρώματα….
Όλα!
- Και..
Το άλογο απομακρύνεται τραυματισμένο,
Καλπάζοντας στο καταπράσινο λιβάδι.
Ο αδερφός μου ο Κάιν μπρος σε μια καινούργια απειλή,
Σε κάτι που ξεπερνά τους ήχους του κορυδαλλού…
Μεγάλη φαντασία που το μυαλό γεννάει!
Το μαύρο άλογο όραμα μπρος του…
- Και…
Εδώ σας κρατώ!
μιας οργιάς ταφόπετρα και την πνοή σας παίρνω.
Εδώ σας κρατώ...
Θα βρεθείτε σε μερικά από τα πιο όμορφα μέρη της γης.
Σε απέραντα οροπέδια που το καλοκαίρι θα είναι πράσινα και το χειμώνα χιονισμένα.
Μας κρατούν!
Να μας ταξιδέψουν σε μέρη ιδανικά για ερωτευμένες ψυχές,
όπου οι ανταύγειες του φωτός, θα μας τυφλώνουν...
Από τη λάμψη τους.
Μας κρατούν!
Ταξίδια...
Οικογένεια...
Καριέρα...
Αγάπη...
Έρωτα...
Θάνατο...
Γιατί εγώ!
Εγώ...
Που να βρίσκεται το απόλυτο μαύρο;
Που είναι η απόλυτη ελεύθερη ζωή;
Σαν προκατάληψη…
- Εμείς...
Και το κοράκι;
Σας τρώει την καρδιά,
Ευχαρίστηση των ανθρώπων ο σπαραγμός.
Είμαι...
Η γέννηση, το ταξίδι, ο θάνατος;
Φέρτε κόκκινο κρασί
Να ζήσω μια γλυκιά ζωή,
Με τις κιθάρες μου να χτίσω κοινωνία.
Η στιγμή αυτή αποτελεί το καλύτερο μέρος του ταξιδιού.
Χαμόγελα…
Όπου και αν βρίσκονται…
Ελάτε…
Στο καλύτερο πάρτι του θανάτου.
Εκεί που οι γυναίκες αυνανίζονται και το όργανό πλημμυρίζει από υγρά.
Εκεί που το όμορφο γίνεται αγορά και η ψυχή πώληση.
Εκεί που το αντρικό όργανο πεσμένο, ψάχνει τη θηλυκή μαγεία.
Είναι το καλύτερο μέρος του ταξιδιού…
Λεσβιακές ηδονές με περίεργες φαντασιώσεις,
Εκεί που ο Κάιν είναι πρωταγωνιστής,
Εκεί που όλα επιστρέφουν στην αρχή.
Αίματα παντού…
Το καλύτερο μέρος του ταξιδιού,
Ενός πουλημένου έρωτα,
Καλπάζοντας προς την ελευθερία,
Στο καλύτερο πάρτι του θανάτου…
Η χαρά του Κάιν!
Τάσεις ομοφυλοφιλικές, μέσα από απίστευτες ηδονές,
Στο καλύτερο πάρτι του θανάτου ν’ αποτελεί το καλύτερο μέρος του ταξιδιού.
Χαμόγελα…
- Και…
Πόσοι από εσάς νιώθετε πως είστε ζωντανοί;
Στείλτε μήνυμα παντού γι’ αυτά που είδατε,
Στείλτε μήνυμα σε όλους τους ανθρώπους,
Γι’ αυτά που είδατε και θέλετε πολλά ακόμα να δείτε.
Ακολουθήστε το απόλυτο μαύρο,
Το σκοτάδι του μέλλοντος.
Εμπύρετα Όνειρα…
Ψάχνοντας την λογική ανάμεσα στους φόνους του Κάιν και του όλου,
Θα παρατηρήσεις τον θάνατο να καλπάζει.
Τότε θα έχεις περάσει σε μια άλλη διάσταση…
Θα είσαι ελεύθερος!
Στείλτε μήνυμα σε όλους τους ανθρώπους,
Γι’ αυτά που είδατε και θέλετε πολλά ακόμα να δείτε.
Πως, σε κάθε ζωή δεν υπάρχει λογική παρά η μανία του φόνου!
Δεν υπάρχει έρωτας,
Δεν υπάρχει αγάπη…
Παρά μόνο η υποκριτική και η ψυχεδελικές τάσεις μιας απίστευτης δολοφονίας.
Στείλτε το μήνυμα . Το πάρτι αρχίζει.
Παρέλαση πρώτη! Τέλειο σχέδιο δολοφονίας της ξακουστής Μαντάμ Νισαπούρ.
Ικανοποιητική αιματοχυσία για να ξεδιψάσουμε.
Βρασμός ψυχής και ατέλειωτης ηδονής.
Παρέλαση δεύτερη! Πρώτο κήρυγμα τρελών αδερφών μοναχών.
- Έλα…
Διεστραμμένες σεξουαλικές τάσεις και η ευχαρίστηση…
Αποκορύφωμα, πώρωση των τρελών αδερφών μοναχών αγελάδων.
- Ε!
Παρέλαση Τρίτη! Τιτλοφορείται – «Σύγχρονες Αντιλήψεις»
Φοβερά ξεσπάσματα στον συρμό και στον πανζουρλισμό της εποχής.
Φωτιές… παντού φωτιές. Τρέλα… Παντού τρέλα.
Κάτω από τους ήχους της μουσικής, ηδονές λεσβιακές
Και στις τέσσερις γωνίες κάποια αρσενικά να κοιτούν αδύναμα τα αχαμνά τους.
Φωτιές…
Φωτιές…
Φωτιές…
Ηδονές, οι γλώσσες και τα δάχτυλα να παίζουν,
Αφήνοντας την καλύτερη γεύση στους τελικούς οργασμούς.
Και πάλι από την αρχή!
Παρέλαση τέταρτη! Μαστίγιο, Πόνος, Θάνατος…
Σπάνιες συγκινήσεις σε κάτι που πάντα ψάχνεται…
Τι είναι αγάπη;
Που υπάρχει αγάπη;
Ποιος ζει με την αγάπη;
Που συναντάς την αγάπη;
Που γνωρίζεις την αγάπη;
Πόση είναι η ταρίφα σου;
Παρέλαση πέμπτη: Αθωωτική συζήτηση με τις μοναχές!
Μέσα στα υγρά κελιά αποζητούν τη εξομολόγηση,
Κλουβιά, με το χαμένο τους μυαλό,
Ορφανά κορίτσια του ήλιου ηλιαχτίδες να προσκυνούν για άφεση.
Παρθένες άφοβες και αμόρφωτες.
Πόσο γλυκιά μπορεί να είναι η πρώτη φορά;
Πραγματική εξομολόγηση:
- Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή έμπαινα προετοιμασμένη στο κελί της αθωότητας.
Μιλούσα άφοβα για το παρελθόν όταν το χέρι της κάθε δασκάλας,
Χάιδευε απαλά το στήθος και σιγά, σιγά κατέβαινε προς το απόκρυφο και παρθενικό μου σημείο.
Δεν μπορούσα να αισθανθώ τίποτα…
Σε δευτερόλεπτα βρισκόμουν ολόγυμνη μπροστά της
Σιωπή…
Το μόνο που ακουγόταν ήταν το ρούφηγμα των υγρών της μη αντίστασης μου.
Για το ιερό κήρυγμα μπρος την εκμετάλλευση!
Παρέλαση έκτη: Δεύτερο κήρυγμα τρελών αδερφών μοναχών.
Η προτελευταία συνάντηση του ταξιδιού μπρος στη δικαιοσύνη.
Τώρα τα αρσενικά στις τέσσερις γωνίες αυνανίζονται
Και περιμένουν με αγωνία να πλημμυρίσουν με το ζεστό υγρό σπέρμα τους
Και τις τέσσερις γωνίες τις συγχώρεσης.
Χα!
Μελλοθάνατοι ερευνητές της ελευθερίας.
Παρέλαση έβδομη: Αντί για τέλος…
Η απόλυτη λάμψη!
Οι άνθρωποι…
Η λύπη…
Ένα ατέλειωτο μοιρολόι.
Στείλτε μήνυμα παντού γι’ αυτά που είδατε,
Στείλτε μήνυμα σε όλους τους ανθρώπους,
Πως οι δολοφονίες του Κάιν,
Ίσως ήταν εικονικές.
Ίσως να έμοιαζε με πραγματικότητα.
Ίσως να ζούσε την πραγματικότητα.
Το άλογο συνεχίζει να καλπάζει
Και να περνά μπροστά από τις πέντε θάλασσες της λύπης.
Τα σημάδια στα μάτια του δεν έχουν φύγει,
Μένουν για να θυμίζουν το απόλυτο κακό,
Πως υπάρχουν δάκρυα,
Πώς υπάρχει πόνος!
Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά και ο Κάιν,
Δεν σταματά όμως να σκοτώνει.
Σήμερα έχω πολλά να κάμω…

Πέτρινος λόγος.