ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΨΑΧΝΑ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ

Ηθοποιός, θέατρο, ζωή, μιλούν ως ένα μέσα μου, κάνοντάς με ολοκληρωμένη οντότητα με συχνό ερωτεύσιμο ένστικτο, κυνηγό του ωραίου, του θηλυκού, του άϋλου, του πνευματικού, της ανάγκης, της "κάθαρσης", συνεπώς της ζωής, δηλαδή του θεάτρου. Θέατρο και ζωή είναι το ίδιο. Μια τέχνη διαφορετική απ' όλες τις άλλες. Θα προσπαθήσω λοιπόν να συγκλίνω και να παρουσιάσω μια συνισταμένη εντελώς κοινή για τον υποκριτή και το θνητό, μέσα από την λογική θεωρία του θεάτρου και της καθημερινής μας ζωής.
Φορώ το προσωπείο της υποκριτικής, σημαίνει ότι παύω να είμαι ο επιφανειακός εαυτός μου και ότι ενσαρκώνω κατά τη διάρκεια της μεταμφίεσης μια οντότητα ενός αόρατου ανθρώπου, ενός φαντάσματος, μια "άλλη" δύναμη που με κυριεύει είμαι ο εαυτός που συμμετέχει στην ιεροτελεστία και τον οδηγεί στη "μίμηση" της φωνής και του σώματος, δηλαδή ένα άγαλμα που σπάει τη χρόνια σιωπή του.
Η αργή αποκάλυψη και ο διχασμός που συντελείται με το προσωπείο της υποκριτικής, καθώς αυτό καθιστά την όψη μη αναγνωρίσιμη, σημαίνουν την αποξένωση μου από τον επιφανειακό και υστερικά νευροφανή εαυτό μου και την υποταγή σε μια καινούργια εξουσία που του επιβάλλεται, αδιαφορώντας για το ότι εμφανίζεται ο φόβος, η καρδιά πάει να σπάσει, νιώθει κάτι - ανεξήγητα - περίεργο, πως βρίσκεται μακριά, νευρικότητα, ένταση και αγωνία. Μιλάμε για έναν άλλο άνθρωπο που νιώθει ελεύθερος όσο για να εξακοντιστεί μέχρι την έκθεση. Μόνη συνοδός του η ευχαρίστηση, η ευφορία της χαρμολύπης μέσα από το κάλυμμα ή την προστασία της ταπεινότητας της πράξης του.
Μ' αυτό τον τρόπο εγκαθιδρύεται ανάμεσα στον υποκριτή και τον αυτόπτη μάρτυρα μια συνέχεια, πραγματοποιείται μια ανταλλαγή θέσεων που μπορεί να οδηγήσει μέχρι τη σύγχυση ή ακόμα και την ταύτιση με το δυστύχημα. Φτάνει να κοιτάξει τα μάτια του προσωπείου και το βλέμμα του θα αιχμαλωτιστεί.
"Θα τα καταλάβει όλα", αρκεί να απομακρύνει την ηθική του δικαίου. Είναι ένα παιχνίδι του τυχαίου και στιγμιαίου που παίζεται χρόνια, λες και τίποτα δεν έχει αλλάξει και τα προσωπεία ήταν πάντα απαραίτητη σκευή, που την εγκαταλείπει μόνο για να την τοποθετήσει απέναντι του σαν σκιά ή σαν καθρέφτισμα, που μπορεί να αντανακλά το βλέμμα του, ή σαν παράδοξο.
Εκεί βρίσκεται και η φήμη του καλού προσωπείου, απαραίτητη για την ύπαρξη και συνέχεια του θεάτρου και του υποκριτή. Κάπως έτσι όμως δεν μοιάζει και η ζωή. Ένα συνεχές θέατρο από το κλασικό στο παράλογο και ανάποδα, φτάνοντας στην τελειότητα του θανάτου. Για το θέατρο, ο Αριστοτέλης το ονομάζει "κάθαρση ψυχής", για το τέλος της ζωής, έκαναν λάθος οι θνητοί που το ονόμασαν θάνατο, μα άψογα μας καλύπτει η αριστοτελική θεώρηση, αυτό το "κάθαρση ψυχής". Αυτό λοιπόν είναι η ζωή, μια θεατρική παράσταση σε πολλές πράξεις φτάνει ν' απομακρύνουμε την ηθική του δικαίου. Αυτό το λάθος του θρήνου σε έναν επερχόμενο θάνατο. Δεν πρέπει να θρηνούμε για το τέλος μιας πράξης αλλά να χαιρόμαστε για την επερχόμενη αρχή μιας άλλης. Αυτό είναι η ζωή, ένα έργο με αρχή μέση και τέλος, αναπτυσσόμενο σε πολλές πράξεις.