ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ...

Είμαι πολύ μικρός μπροστά σου. Εσύ είσαι άγγελος. Όλοι οι υπόλοιποι βλαμμένα αρσενικά, αμύητα στην τύφλα να ψάχνουν απλά και μόνο το αιδοίο. Εγώ είμαι αναγνώστης της ποίησης, του έρωτα και της αγάπης. Εγώ είμαι για σένα. Εσύ όμως είσαι μούσα. Μα πώς τολμώ λοιπόν να σε πλησιάσω; Η μέρα θα δείξει, αν ήταν θάρρος ή αποκοτιά, τόλμη ή απερισκεψία. Για να το δοκιμάσω, βασίστηκα στη διαφορετικότητα σου. Δεν είσαι το κοινό θηλυκό. Πίστευε στην τυχαία και αυθόρμητη συνάντηση του πεπρωμένου με την τύχη του. Η ποίηση δεν περιγράφεται, δεν την εξηγεί ο ποιητής, δεν μας λέει τι θέλει να πει. Η ποίηση υπάρχει. Μέσα σου και μέσα μου. Εσύ όμως είσαι άλλο… Δεν είσαι θηλυκό, είσαι η μυρωδιά του κρίνου. Η αλήθεια του κάθε αρσενικού. Και τη συναντά ο αναγνώστης - προγυμνασμένος ή όχι – το βλαμμένο αρσενικό. Η ποίηση, αλλιώς μιλά σ' αυτούς, αλλιώς σε μένα. Γι' αυτό μη με ρωτάς "τι θέλει και υπερβάλει;", ρώτησε με, απλά, τι λέει στη ψυχή μου, η ματιά σου. Αυτό είναι ποίηση και ’γω θα κρατήσω τα καλύτερα μου στιχάκια για σένα.
Όλοι οι υπόλοιποι είναι, ακόμη, άγραφα χαρτιά σχετικά με το ταξίδι του νού. Γι αυτό βιώνουν μιζέρια. Εσύ όμως άγγελε μου, εσύ…
Αγωνίζομαι με όπλα την ομορφιά και την αθωότητα. Θεωρώ ότι η ποίηση είναι μια πηγή αθωότητας, γεμάτη από επαναστατικές δυνάμεις. Είμαι ερωτευμένος όσο και επαναστατικός… Ομορφιά, αθωότητα, επαναστατική ορμή νομίζω, ότι λίγους χαρακτηρίζει.
Ήρθες… Άφησε με λοιπόν να προσπαθήσω κι αν έχω κάνει λάθη, ο χρόνος το έδειξε, τώρα είμαι ώριμος, τώρα έμαθα, η ποίηση μου είναι ώριμη…

© E.G. Mavros - Athens 2010

ΘΕΜΑ ΠΡΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗ...

Όταν κάνεις κινηματογράφο μένεις με την αίσθηση του ανεκπλήρωτου ονείρου. Το έργο δεν τελειώνει ποτέ. Πάντα ανακαλύπτεις πως πρέπει να είχες κάνει το παραπάνω. Δεν είσαι καλυμμένος με κανένα πλάνο, με καμία σκηνή, με καμία απόδοση ηθοποιού. Έχεις περάσει μια σκληρή προετοιμασία, χάνοντας τον ύπνο σου, φοβούμενος των ίσκιο σου, προσπαθώντας ν’ ανακαλύψεις νέες τεχνικές, ευρηματικές με απλότητα εικόνες, τολμώντας να δημιουργήσεις μια διαφορετική αφήγηση. Ταυτόχρονα όμως στο μυαλό σου πλανάται το ερώτημα : Τι μπορώ να προσθέσω στα 110 χρόνια του κινηματογράφου; Προσωπικά δεν γνωρίζω αν υπάρχει απάντηση ή μάλλον συλλογίζομαι κάποιες απαντήσεις δίχως να είμαι σίγουρος αν είναι σωστές. Η συζήτηση είναι μεγάλη, οι απόψεις πολλές. Ζητώ την σκέψη σας και τον προβληματισμό σας. Νομίζω πως είναι η κατάλληλη στιγμή ν’ ανοίξουμε μια συζήτηση τέτοια έτσι ώστε να απελευθερώσει την φαντασία εκκολαπτόμενων δημιουργών. Περιμένω τις απόψεις σας, να είστε καλά…